برج Pearl River در شهر جاویدان

چین یکی از پیشتاز ترین کشورها در زمینه فناوری سبز است. یکی از برجسته ترین موارد فن آوری ساختمان سبز در این کشور برج Pearl River است؛ آسمان خراشی با ارتفاع ۳۰۹ متر در گوانگجو، شهری که به درستی لقب شهر جاویدان را گرفته است.
برج Pearl River یک پروژه حماسی بود که معنای معماری پایدار را در هزاره جدید تعریف کرد. یک آسمان خراش که با مصرف انرژی صفر (ZEB(Zero Energy Building طراحی شده است و یکی از زیست محیطی ترین ساختمان ها در جهان است. برج Pearl River توسط Owings and Merrill (SOM) Skidmore, طراحی شده است که یکی از مشهورترین شرکت های معماری و برنامه ریزی در سطح بین المللی است. طراحی ساختمان برای SOM جوایز بسیاری از جمله جایزه برترین طراحی پایدار سال ۲۰۱۵ و جایزه Green Good Design در سال ۲۰۱۴ را به ارمغان آورده است.
تیم تحقیق و تولید محتوای شرکت سازه پایدار الهیه امروز به بررسی معماری و مصالح مصرفی برج Pearl River می پردازد.

برج Pearl River یک ساختمان با مصرف انرژی صفر و یکی از زیست محیطی ترین ساختمان ها در جهان است. این ساختمان برای استفاده حداکثر از منابع انرژی طبیعی طراحی شده است. و بسیاری از راه حل های هوشمندانه بهره وری انرژی و همچنین روش های استفاده از انرژی های طبیعی را با هم ترکیب می کند.
استفاده از عایق الاستومری در سیستم تأسیسات و موتورخانه این پروژه مصرف انرژی را کاهش داده. و باعث صرفه جویی در هزینه‌های جاری پروژه شده است. با اجرای عایق الاستومری اتلاف گرما تا چندین برابر کاهش می یابد. استفاده از عایق الاستومری همچنین تأثیر زیادی در حفاظت از محیط زیست می گذارد. همچنان که این پروژه با استفاده از مصالح نوین صنعت ساختمان دیگر نیز جزء دوستداران محیط زیست محسوب می شود.

انواع سیستم انرژی پایدار در ساختمان سبز

برج Pearl River نماد زمین در گوانگژو است. این ساختمان برای استفاده تجاری و اداری طراحی و ساخته شد تا بتواند از فشار فزاینده توسعه ساخت و ساز متراکم در شهر بکاهد. این منطقه از شهر بخش مرفه نشین است، اما به دلیل توسعه بیش از حد درگیر آلودگی شدید هواست. برای رسیدن به استانداردهای ساختاری با مصرف انرژی صفر، برج Pearl River چندین راه حل مختلف استفاده از انرژی پایدار مانند صفحات خورشیدی، دیوار دولایه، نیروی باد، سیستم سقف سرد، سیستم تهویه از کف و استفاده از نور روز را با هم ترکیب می کند.
باد در تونل ها فشرده می شود تا تولید برق توربین های با محور عمودی را افزایش دهد.

پس از بررسی های انجام شده توسط معماران و مهندسان پروژه برای استفاده از میکرو توربین های بادی برای تولید انرژی ساختمان، Windside Production وارد کار شد. این برج دارای چهار تونل باد است و در هر یک از آنها یک توربین بادی به ارتفاع ۵ متر و عرض ۲ متر وجود دارد. این تونل ها به نوعی به عنوان یک سرعت سریع برای باد کار می کنند. باد ورودی در تونل های باریکی که با کف مکانیکی مطابقت دارند فشرده شده و شتاب می گیرد و توان کافی جهت عملکرد توربین ها را فراهم می کند. توربین های بادی نصب شده تقریباً ۳۰۰۰۰ کیلووات ساعت انرژی در سال تأمین می کنند که ۵% انرژی مورد نیاز این ساختمان باشکوه را تشکیل می دهد. این تونل ها همچنین به نفع سیستم تهویه کار می کنند، بدین شکل که باد وارد شده به تونل ها را و توربین های بادی را بازیافت می کند.

توربین های سفارشی برای آسمان خراش ها

در سال ۲۰۱۱ چهار مهندس از Windside به چین رفتند. این در واقع دومین باری بود که آنها به گوانگجو، پایانه باستانی جاده ابریشم می رفتند. در حقیقت در سال ۲۰۱۰ نیز آنها برای سوار کردن دو توربین بادی Windside در ساختار برج تلویزیونی Canton به آنجا رفته بودند. ساختار ۶۰۴ متری که همچنین به عنوان یک برج نجومی و رصدی عمل می کند و برای بازی های آسیایی ۲۰۱۰ ساخته شده است. در آن زمان این بلندترین ساختمان جهان بود.

در منطقه ای که در معرض زلزله و توفان قرار دارد، یک راه حل سفارشی و ویژه برای تثبیت توربین ها توسط مهندسان اختراع شد. همچنین اتصالات توربین ها باید به شکلی اصلاح شوند که در زمان تزلزل اندک آسمان خراش ها، چرخش و تولید برق به خطر نیفتد. عملاً سازه ای چنین عظیم مهندسان را به وحشت انداخت. جای تعجب نیست، از آنجا که در فنلاند، جایی که Windside و مهندسان آن از آنجا می آمدند، ساختمان ها به طور سنتی نسبتاً کوچک هستند و ارتفاع بلندترین ساختمان به ۸۸.۵ متر می رسد.

توربین ها با طناب و مماس با دیواره ها به تونل های باد منتقل شدند. این تونل ها در ارتفاع ۱۰۰ متری و ۲۰۰ متری برج واقع شده اند. کار در چنین ارتفاعی قطعاً شغل مناسبی برای کسی که از ارتفاع می ترسد نیست. ریستو، مخترع Windside، می گوید: تقریباً ۲۰۰۰ نفر در محل کار می کردند و آسانسورها تقریباً پیوسته در حال بالا و پایین رفتن بودند، زیرا افراد مشغول به کار، لحظه به لحظه در حال بالا و پایین رفتن از ساختمان بودند. نا امید از انتظار در صف آسانسور، برای مدت زمانی که یک ابد به نظر می رسید، ریستو یک روز عصر بعد از کار تصمیم گرفت از پله ها پایین بیاید. با این حال، صبح روز بعد، او دوباره طرف آسانسور بازگشت و تصمیم گرفت که انتظار برای آسانسور را به عنوان یک استراحت کوچک در نظر بگیرد. پایین آمدن از پله از ارتفاع ۲۰۰ متری عملاً کار سختی برای زانوهاست.

سوار کردن اجزای چهار توربین بادی در دو هفته انجام شد. وقتی ریستو به بالای برج تلویزیونی کانتون صعود می کرد و به خانه هایی به اندازه قوطی کبریت و برج Pearl River نگاه می کرد، که بسیار پایین تر از او قرار داشتند، و با یادآوری این نکته که توربین های بادی ای که توسط او و با همکاری همکارانش طراحی و ساخته و در دو ساختمان باورنکردنی این شهر باستانی نصب شده اند، احساس قدرت می کرد. در شب چراغ های مگاپلاس شگفت انگیز بود.

نویسنده : مهندس پدرام بداقی